Matka nadopiekuńcza?

Jako nastolatka usłyszałam po raz pierwszy w szkole o śmierci łóżeczkowej. Co to jest, jakie są najczęstsze przyczyny i jak zapobiegać. Nikt nie wspominał wtedy nic o czujnikach oddechu (nie były dostępne? Nie wiem). Spędzało mi to sen z powiek. Bo już jako nastolatka bardzo chciałam założyć rodzinę i zostać mamą. Serio. To było moje największe marzenie.
A tu takie wiadomości. Tak bardzo byłam tym przestraszona, że gdy pierwszy raz usłyszałam o czujniku oddechu (a to było już jak byłam w ciąży) to powiedziałam mężowi, że nie interesuje mnie cena tego produktu; ja chcę go mieć i koniec. Mąż wcale nie oponował, bo także uważał to za rzecz przydatną.

Rozpoczęły się poszukiwania, przeglądanie opinii i sprawdzania ceny i dostępności.
I w końcu padł wybór. Przenośny czujnik zakładany na pampersa. 

Okazało się też, że synek nie kwalifikował się do występowania śmierci łóżeczkowej. Urodzony po czasie i duuuży, od razu złapał o co chodzi z oddychaniem i pokazał jak silne ma płuca. Odetchnęłam z ulgą ale po powrocie do domu i tak używaliśmy czujnika. Sprawdzał się, choć jego defektem było to, że jak spadał z pampersa to nie "czuł" oddechu i "piszczał" głośno budząc synka. Ale cóż, cel uświęca środki, w tym wypadku uspokajała mnie myśl, że synkowi nic nie będzie.

Ale zbliżał się roczek.
A czujnik zaczął się psuć. Blady strach padł na me matczyne serce. Bo jak to tak bez czujnika. A jak przestanie oddychać. Moje małe misio? Nie zniosłabym tego. Błagalnym wzrokiem patrzyłam na męża i okazało się, że trzeba tylko wymienić baterię i uważać bardziej na guzik wyłączenia bo się rozpadał. Mogłam być już spokojna.

Wtedy zrozumiałam, że czeka mnie coś strasznego. W końcu nie trzeba będzie czujnika używać. Bo dziecko już nie będzie w grupie ryzyka.
A mnie tu strach łapał.Bo co jak jednak coś się stanie?

Minął roczek, trzynasty i czternasty miesiąc. I nagle parę dni temu bach! Czujnik się rozpadł. Mi w rękach. I wtedy zrozumiałam. Synek jest już dosyć duży. Nie potrzebuje czujnika. I wtedy zamiast strachu ogarnął mnie spokój. I trochę złość. Bo czujnik do tanich nie należał a teraz jest do wyrzucenia. Ale o mojego maluszka już się nie bałam.Jestem szczęśliwa, bo minęła mi nadopiekuńczość.

I jemu fajnie bo nic na brzuchu nie ma.

A może on specjalnie jest zrobiony by się rozpaść w odpowiednim czasie?